Овардаанд ки ҷуфтии кабӯтари дона фароҳам овараданд то хона пар кунанд . Нар гуфт : « тобистонаст ва дар дашти алафи фарох ; ин дона нигоҳ дорем то зимистон ки дар саҳроҳо беш чизе наёбем бад-ӣн рӯзгор гузаронем . » модаи ҳам барин иттифоқ карду бпрогнднд . Ва донаи онгоҳ ки биниҳода буданд нам дошт , ованд пар шуд . Чун тобистон омаду гармӣ дарон асар кард дона хушк шуду ованд тиҳӣ намӯд ,у нари ғоиб буд , чун боз раседу донаи андак тар дид гуфт :

« ин дар ваҷҳи нафақаи зимистонӣ буд . Чаро хӯрдӣ ? » мода ҳарчанд гуфт « нахурдаам » суд надошт . намезадаш то сипарӣ шуд .

Дар фасли зимистон ки боронҳо мутавотир шуд дона нам кашид ва ба қарори асл боз рафт . Нар вуқуф ёфт ки мӯҷиб нуқсон чист , ҷазаъу зорӣ бар даст гирифт ва менолид ва мегуфт : « душвортари онкии пушаймонӣ суд нахоҳад дошт . »

Ва ҳакими оқил бояд ки дар никояти таъҷил раво набинад то ҳамчун кабӯтар ба сӯзи ҳиҷр мубтало нагардад . Ва фоидаи ҳзқ ва киёст онаст ки авоқиби корҳо дида ояд ва дар масолеҳи ҳолу моли ғифлат брзидаҳ нашавад , чаҳ агар касе ҳамаи адавоти бузургии фароҳами орад чун истимолат ба вақт ва дар маҳали дасти надиҳад аз манофеи он бебаҳра монад .