Малик гуфт : агар ончӣ броҳмаҳ мегӯйанд бар кӯҳ гӯйанд ва он бишорат ба гӯш рӯзгор расонанд атрофи кӯҳ аз ҳам ҷудо гардад ва рӯй рӯзи равшан сиёҳ шавад .

Ва ту низ дар тафаҳҳус алҳоҳ манимоӣ ки ранҷури гардӣ агар бишинавӣ . Он млоъин савобаст дидаанд ки туроу писарроу тамомии бандагони мухлисроу пели сипеду дигари пелонроу ҷмозаҳи бахтиро ҷумла : бибояд кишт то шари хобӣ ки дидаам дафъ шавад .

Эрони духт аз онҷо ки зиракӣ ӯ буд , чун ин фасл башнавад худро аз ҷои набард ва гуфт : ҳўни алейку лои тшФқ . То зоти бузургвор бар ҷойаст зану фарзанд кам наёяд ва то малик мустақӣм бошад ба хдмтгору таҷаммул фурӯмондагӣ набошад .

Аммо чун шари ин хоб мадфуъ гардаду хотири подшоҳ аз ин фикрат фориғ ояд беш бар он ҷамоат эътимод набояд кард , хосса дар ончии ҷонварӣ ботил хоҳад шуд , чаҳ хӯни рехтани корӣ саъбаст ва бетааммул дар он шаръи пайвастани оқибатӣ вахим дорад ,у пушаймонӣу ҳасрат дарон муфид набошад , чаҳ гузаштаро боз натавон овараду куштаро зинда натавон кард .

Ва маликро ин ёд мебояд дошт ки ҳамаи броҳмаҳ ӯро дӯст надоранд , ва агар чаҳ дар илми хавзӣ пайваста анд бидон долати ҳаргизи сазовор амонат нигараданду шоёни тадбир ва машварат нашаванд , ки бадгавҳари лӣим ба ҳеҷ пероя ҷамол нагираду илму мол , ӯро ба зинати вафоу карам ороста нигараданд . Агар дар тршиҳ ӯ саъй равад ҳамчунон бошад ки сагро тавқ мурассаъ фармойанду хастаи хурморо дар зар гиранд . Қол алнабӣ слии аллоҳи алайҳу силам : возеъи алълми фии ғайри аҳлаи кмълқи алҷўҳри воллўءлўи алии алхнозир .

Ва ғарази ин мхозил дар ин таъбир онаст ки фурсати эшон Фоит нагардад ,у бад-ӣни ишорати дардҳоеро ки аз сиёсати маликона дар дили эшон мутамаккинаст шифо талабанд ,у аввали писарро ки назири нафасу ивази зот маликаст - ва мабод ки аз вай ба ивази қонеъ бояд гашт - ҳалок кунанд , вонгоаҳи писарӣ бо чандон ниҷобату рушду хирад ва киёст .

Ва пас бандагони мушфиқро ки бақои малик ба кифояти эшон боз бастааст ботил гардонанд ,у дигари асбоби ҷаҳони дорӣ аз пелу уштуру силаҳи брбоинд , ва ман бандаи худ маҳаллӣ надораму амсоли ман дар хизмат , бисёранд . Ва чун малик танҳо монад ,у истилои эшон бар малику аҳли мамлакат муқарар шуд комӣ ҳарчӣ тамомтар баронанд . Тҳрзи эшон то ин ғоят аз рӯй аҷз ва изтирор бӯдааст , ва чун асбоби имкону муқаддарати малик ҳарчӣ ммҳдтр медидаанд , ва як дилӣу мазоҳирати бандагон ӯ ҳарчӣ зоҳиртар мушоҳида мекарда Зуҳра иқдом надоштаанд .

Ва агар дар он , андак ва бисёр , нақсоне сӯрат кардандӣ ва аз змоиру ақоиди бандагон , эшонро озорӣу астзодтии маълуми гаштии дирстӣ то малики миёни хеши чунонкӣ маъҳуд бӯдааст бози бардаи Андӣ , ки ҳеҷ мӯҷиби далерии хасмроу истеълои душманро чун нафрати мухлисону тафарруқи калимаи лашкар ва раият нест ; ахбори мутақаддимон ба зикри ин боб нотиқасту таворихи гузаштагон бар тафсили он муштамил .

Дар ҷумла , агар дар ончии савоб дидаанд тафарруҷаст албата тохир нишоед карду зӯдтари азиматро ба имзо бояд расонид , ва агар таваққуфро маҷолӣ ҳаст як эҳтиёти дигар боқӣаст ва ба фармон тавон намӯд . Малик мисол дод ки : бибояд гуфт , мақбул ва мсмўъ бошад ,у дўоъии рибту шўоӣби шабаҳатро дар ҳаволӣ он гузошта наёяд . Гуфт : короидўни ҳаким барҷоӣаст , ҳарчанд асл ӯ ба броҳмаҳ наздикаст аммо дар сидқу диёнат баришон роҷҳасту ҳаводиси олами бештари пеш чашм дорад . Ва дар авоқиби корҳо назар ӯ нофизтарасту илму ҳалам ӯро ҷамъ шудаи сет ;у кадом фазилатаст азин ду манқибати фаротар ? қол алнабӣ слии аллоҳи алайҳ : мо ҷамъи шийъи илои шийъи афзали ман ҳалами илои илм . Агар рой ӯро каромати муҳаррамят арзонӣ дораду кайфияти хобу таъбири броҳмаҳ бар вай кашф фармоед , аз ҳақоиқи он маликро хабар диҳад , агар тоўили ҳам бар он мизоҷ гуяд ки эшон , шабаҳат зоил гардаду имзоу танфизи он лозим ояд , ва агар ба хилофи он ишоратӣ кунад рои соқиби малики миёни ҳақу ботил мумайиз бошаду насиҳат аз хиёнати некӯи шиносаду нФози фармон ӯро монеъӣ ва ҳоилӣ нест , ва ҳар вақт ки ин мисол диҳад чарху даҳрро бидон астдрок мумкин нагардад .

Ниҳодаи гӯш ба фармон ӯ қазоу қадар