Ва дар он шаҳри суннатӣ буд ки мулӯки рӯзи аввал бар пели сипеди гирд шаҳр баромадандӣ . ӯ ҳамон суннат нигоҳ дошт ; чун ба дарвоза раседу хутут ёрон бидид бифармуд то пайвастаи он бнбштнд ки « иҷтиҳоду ҷамолу ақли онгоҳ ба самарат диҳад ки қазои осмонии онро мувофиқати намояд ,у ибрати ҳамаи ҷаҳони як рӯзаи ҳол ман тамомаст . »

Пас ба сарои малик боз омад ва бар тахт малик бинишасту малик бар вай қарор гирифт . Ва ёронро бихонад ,у соҳиби ақлро бо вузаро шарик гардонид ;у соҳиби ҷамолро слтӣ гарон фармуд ва мисол дод ки : аз ин диёр бибояд рафт то занон ба ту мафтӯн нигараданд ва аз он фасодӣ назояд . Ва онгоҳи уламоу бузургони ҳазратро ҳозири хост ва гуфт : дар миёни шумо бисёр кас ба ақлу шуҷоату ҳунару кифоят бар ман роҷҳаст аммо малик ба анояти азалӣу мусоидати рӯзгор тавон ёфт ; ва ҳам роҳони ман дар касб мекӯшиданду ҳаркасро дасти овезии ҳосил буд , ман на бар касбу дониши хеши эътимод май доштам ва на ба мъўнту мазоҳират касе астзҳорӣ фаро менамудем . Ва аз он таърих ки бародарам аз мамлакат маврӯс баранд ҳаргизи ин дарҷат чашм надоштам . Ва некӯ гуфтаанд ки :

Аз миёни ҳозирони мардӣ сайёҳ бархест ва гуфт : ончӣ бар лафз малик меравад суханӣ сахтааст ба шоҳини хираду тҷрбту зкоу Фтнт , ва ҳеҷ аҳляти ҷаҳони дориро чун илм ва ҳикмат нест ;у истеҳқоқи подшоҳи бад-ӣни ишорат чун офтоб , ҷаҳони дориро чун илм ва ҳикмат нест ;у истеҳқоқи подшоҳи бад-ӣни ишорат чун офтоби тобони гашт , ва бар ҷаҳони офарини худ мавзеи тршиҳу истиқлол пӯшида намонад . Аллоҳи аълами ҳайси иҷъли рисолата . Ва саодати аҳли ин ноҳити турои бад-ӣни манзалати расониду нури адлу зилли рأФти ту бар эшон густард . Чун ӯ фориғ шуд дайгарӣ бархест ва гуфт : фасл дар таваққуф хоҳам дошт ва бар ин байт ақтсор намӯд :

Агар фармон бошад саргузаштӣ бозгуем ки ба шигифтии пайвандад . Мисол дод : биор то чаҳ дорӣ .

Гуфт :