Овардаанд ки ширии мода бо ду бача дар бешае ватан дошт .

Рӯзӣ ба талаби сайд аз беша берун рафт тирандозӣ биёмад ва ҳар ду бача ӯро бикушт ва пӯст бикашед . Чун шер бозомаду бачагонро аз он гӯна бар замин афганда дид фарёду нафир ба осмони расонид . Ва дар ҳамсоягӣ ӯ шголии пер буд , чун овоз ӯ башнавад ба наздик ӯ рафт ва гуфт : мӯҷиб зҷрт чист ? шери сӯрати ҳол боз ронаду бачагонро бадв намӯд .

Шгол гуфт : бидон ки ҳар ибтидоиро интиҳоӣаст ,у ҳаргоҳ ки муддати умр сипарӣ шуду ҳангоми аҷал фароз расед лҳзтии муҳлат сӯрат набандад , Фозои ҷоءи аҷлҳми лоистохрўни соъаҳу лоистқдмўн . Ва низ баннои корҳои ин олами фонии барин ниҳода шудааст , бар асар ҳар шодии ғамии чашм мебояд дошт , ва бар асар ҳар ғами шодеи таваққуъ мебояд кард , ва дар ҳамаи аҳвол ба қазои осмонии розӣ май буд ки перояи мардон дар ҳаводис сабраст .

Ҷазаъ дар таваққуфи дору инсоф аз нафас худ бидиҳ , ва мо асобки ман сиӣаҳи Фмни нФск . Ва дар амсоли омадаи сет ки « идок ӯ ?кутаи вФўки нафх » . Ончии тирандоз бо ту карда сети азъоФи он аз ҷиҳати ту бар дигарон рафтааст , ва эшон ҳамин ҷазаъ дар миён овардаанду изтироб беҳуда кардау боз ба зарурат сабур гашта . Бар ранҷи дигарон сбркни чунон ки бар ранҷи ту сабр карданд ,у ншнўдаҳ эй « комаи тадайюни тдон » ? ҳарчӣ карда шавад мукофоти он аз некӣу бадӣ бар андозаи кирдори хеши чашм мебояд дошт , чаҳ ҳарки тухмӣ прагаанд риъи он бешак бардорад . Вогари ҳамин сиратро мулозими хоҳӣ буд аз инҳо басӣ мебояд дид ; ахлоқи худро ба рФқ ва кам озории оростаи гардону халқро матарсон то эмин туоне зист .

Шер гуфт : ин суханро бе муҳоботар барон , ва ба бароҳину ҳуҷҷатҳо мؤкди гардон . Гуфт : умри ту чандаст ? гуфт : сад сол . Гуфт : дарини муддати қӯти ту аз чаҳ бӯдааст ? гуфт : аз гӯшти ҷонварон - вуҳушу мардум - ки шикор кардамӣ . Гуфт : пас он ҷонварон ки чандини сол ба гӯшти эшон ғдо меёфтӣ модар ва падар надоштанд ?у азизони эшонро сӯзи мФорқт дар қалақ ва ҷазаъ наёвард ? агар он рӯзи оқибати он кор бидида будӣ ва аз хӯни рехтан тҳрз намӯда , ба ҳеҷ ҳоли ин пеш наомадӣ .