Бидон ки ҳар нафасӣ дар мабодии офаринишу авони туфулият , аз ҷамеъи сифоту маликот холӣаст , монанди сафҳае ки сода аз нақш ва сӯрат бошад ,у ҳусӯли маликоту таҳаққуқи сифот ба воситаи такрори аъмолу афъоли мтқзиаҳ онҳоаст ва ҳар амалӣ ки як мартаба сар зад асарӣ аз он дар дили ҳосил , ва дар мартабаи дувуми он асар бештар мешавад , то баъд аз такрори амал , асари мустаҳкам ва собит мегардад ва « малакаи росиха » мешавад дар нафас , ҳамчунон ки ангушт чун муҷовир оташ шавад ҳарорат дар он таъсир мекунаду гармӣ дар он зоҳир мешавад , лекин заъифаст ва ба муҷарради давр кардан аз оташ сард мешаваду ҳаргоҳи муҷовират тӯл кашид таъсири ҳарорат дар он бештар мешавад ,у ранги оташ дар он ҳам мерасад ,у баъд аз он равшан мешавад ва оташӣ мегардад ки ҳар чаҳ ба он наздик шавад май сӯзад , ва ҳар чаҳ ба он муқобил шавад равшан мекунад ва ҳаминаст сабаб дар суҳӯлати таълими атфолу тأдиби эшон ,у съўбти тағйири ахлоқи машойиху перону ҳаргоҳ касе муроқибати аҳвол худ кунад ,у назарӣ дар аъмолу афъол худ кунад ,у сафҳаи дили худро гушӯда ва ба дид басират дар он таъаммули намояд , бар мехӯрд ба маликоту сифотӣ ки дар онҷо русух кардаанд ,у аксари мардум ба ҷиҳати гирифтории алойиқу касрати ъўоиқ аз нуқӯшу нуфус худ ғофиланд .

Аммо чун замони риҳлат аз ин сарои пиндор ,у мусофират ба олами бақо ва қарор расад , дил аз машоғили дунявӣаи фориғ ,у решаи алойиқ аз мазраъи хотири мнқлъ ,у пардаи табиат аз муқобили дида басират бардошта шавад ,у назар ӯ бар лавҳи дилу сафҳа нафас уфтад чунонкии ҳақи субҳонау таъолии фармӯда : «у азои алсҳФи нашрат » ва дар макон дигар мефармоед : « ФкшФнои ънки ғтоӣки Фбсрки алиўми ҳадид » яъне « пас дар он рӯзи парда аз пеши дида ту бардошта мешавад ,у чашми ту тезбин мегардад ,у аъмоли худро май бинӣ » пас натоиҷи аъмоли худро муъоина мебинад ,у самароти афкору афъоли худро мушоҳида мекунад , ва мерасад ба ончӣ дар китоб Каримаст ки «у кули инсони алзмноаҳи тоӣраҳи фии ънқаҳ ва нахарҷ ?лаи явми алқимаҳи ктобои илқиаҳи мншўро , ақрои ктобки кафии бнФски алиўми алейк ҳсибо » яъне « ҳар шахсеро лозим сохтаем амал ӯро аз хайру шар дар гардан ӯ монанди тавқ ки аз ӯ ҷудо намешавад ва дар рӯзи қиёмати китобиро ки аъмол ӯ дар он сабтаст ба ҷиҳат ӯ берун май оварем , дар ҳоле ки кушода бошад ва бар ӯ арза шавад , онгоҳ ба ӯ гуфта мешавад бихон номаи амали худро , ва кофӣ ҳастӣ ту аз барои муҳосибаи худ » .

Пас касоне ки дар дунё аз аҳволи худ ғофил ,у авқоти худро сарфи лаҳв ва ботил намӯдаанд , беихтиёр мегӯйанд : « мо лиҳозои алкитоби лоиғодри сағирау локбираҳи алооҳсиҳо » яъне « чигунааст ин китоб ки боқӣ нагузордааст аз аъмоли сағирау кабӣраро магари инки шимурдааст онро » .