Чун ки донистӣ ки ҳар касе мураккабаст аз нафасу бадан , пас бидон ки ҳақиқати одамӣу ончӣ ба сабаби он бар соири ҳайвонот тарҷеҳ дорад ҳамон « нафас »аст ки аз ҷинси малоика муқаддасааст ва « бадан » амреаст орият ,у ҳукми мураккаб аз барои нафас дорад , ки бидон мураккаби савор шуда ва аз олами аслӣу мӯтини ҳақиқӣ ба ин дунёи омада , то аз барои худ тиҷоратӣ кунад ва судӣ андӯзад , ва худро ба анвоъ камолот биорояд ,у иктисоби сифоти ҳамидау ахлоқи писандидаи намояд ,у бози муроҷиат ба ватани худ намояд ё ҳар бадании ҳукми шаҳриро дорад аз шаҳрҳои иқлӣми офариниш , ки подшоҳ кишвар ҳастӣ ки ҳазрат офаридагораст , ҳар баданиро иқтоъи рӯҳӣ ки аз зодгоҳи олам таҷаррудаст муқарари фармӯда то аз манофеу мадохили он шаҳри таҳияи худро дида ,у мусофират ба олам қудс кунаду сазовори хилвати хона инс гардад ва дар ин бадан шарикаст бо соири ҳайвонот , зеро ки ҳар ҳайвониро низ баданӣаст маҳсусу мушоҳида , мураккаб аз даст , по , чашм , гӯш , сар , синау соири аъзоъ ба ин сабаб бар ҳеҷ ҳайвонӣ фазилатӣ надорад ,у ончии боиси афзалияти одамӣ бар соир ҳайвонот мешавад , он ҷузъ дигараст , ки « нафаси нотиқа » бошад ки ҳайвоноти дигари ин ҷузъ нест .

Ва бидон ки бадан , амреаст фонӣ ва бебқоء ки баъд аз мурдан аз ҳам рехта мешавад ,у аҷзои он аз якдигар мутафарриқ мегардад ва хароб мешавад , то боз вақте ки ба амри парвардгори аҷзоъи он муҷтамаъ шавад , ва ба ҷиҳати савобу ҳисобу уқоб зинда карда шавад .

Аммо « нафас » , амреаст боқӣ , ки Аслан ва мутлақан аз барои он Фноӣӣ нест ,у баъд аз мФорқти он аз ин бадану харобии тан , аз барои он харобӣ ва Фноӣӣ нест ва нахоҳад буд ва аз ин рӯаст ки худованд мефармоед : «у лои таҳсини аллазӣнаи қтлўои фии сиблати аллоҳи амўотои бал аҳёء ъанд рбҳми ирзқўн » яъне « гумон накунӣ ки он касоне ки дар роҳи худо кушта шуданду ҷони худро дрбохтнд мурда ҳастанд , балки эшон зиндаанд назд парвардгорашон ва рӯзӣ дода мешаванд » .

Ва дигар мефармоед : « арҷъии илои рбк » яъне « эй нафас , руҷӯъ ва бозгашт кун ба назд парвардгори худ ҳамчинонкӣ дар аввал аз назд ӯ субҳона омадӣ » .

Ва низ аз ин рӯаст ки пайғамбари худои слии аллоҳи алайҳу ?алау силам дар рӯзи бадар ба шуҳадои бадар Нидо мефармуд : « ҳилли вҷдтми мо въди рбкми ҳқо » яъне « эй кушта шудагон дар роҳи худо ! оё ончиро ки парвардгори шумо ба шумо ваъда дода буд ҳақ ва рост ёфтед ? » онгоҳи баъзе аз асҳоб арз карданд : ё расӯли аллоҳ ! эшон мурдаанд чигуна овоз май диҳии эшонро ? ҳазрат фармуд : « анҳми асмъи мнкм » яъне « эшон аз шумо шнўотрнду фаҳму идроки эшон алон аз шумо бештараст » ва зоҳираст ки шунидани эшон дар оўи вақт на ба ҳамон баданӣ буд ки дар саҳрои бадари афтода буд , балки ба нафаси муҷаррадаи боқӣа буд .