Аз ончӣ мазкӯр шуд дониста шуд ки аз барои инсони ду ҷанбааст яке ҷанба « рӯҳоният » , ки муносибат дорад ба сабаби он бо арвоҳи тайибау малоикаи муқаддасау дайгарии ҷанба « ҷисмонӣат » ки мушобеҳат дорад ба ҷиҳати он бо ҳайвонот , аз бҳоӣму сбоъ ва ба воситаи он ҷузъи ҷисмонӣ чанд рӯзӣ дар ин олам ҳастӣ зист май намояд ва мақом мекунад .

Сипас ба воситаи ҷузъи рӯҳонии мусофират ба олам аъло мекунад ва дар онҷо ҳамеша мақом месозад ва мусоҳибат мекунад бо сокинони олами қудс , ба шартӣ ки дар муддати иқомат дар дунёи майл ба он олам намӯда ҳамаи рӯза дар тараққӣ бошад , то ҷониби ҷузъи рӯҳонӣ бар ҷисмонӣ ғолиб шавад ,у кдўроти олами табиатро аз худ биафшонад ва дар ӯ осори рӯҳоният пайдо гардад .

Ва чун чунин бошад мерасад ба ҷоӣӣ ки бо вуҷӯди инки дар ин дунё ҳаст , ҳар лаҳза аз сайр ба олами боло бо ҷанбаи рӯҳонӣ « мабодии файёза » касб фуюузот мекунад ,у дил ӯ ба нури илоҳӣ равшан мешавад ва ҳар чаҳ алоқа ӯ аз ҷисму ҷисмонӣот камтар мегардад , рўшноӣии дилу сафои хотираш зиёд мешавад , то замони мФорқт аз ин дунё расад тамомии пардаҳои зулмонеи табиат аз пеши дида басираташ бардошта мешавад , ва ҳиҷобҳои ъўоиқи ҳиўлониаҳ аз чеҳраи нафасаш давр мегардад , ва дар он вақт аз дил ӯ ҷамеъи андӯҳҳоу ?иламҳо берун меравад , ва аз ҳамаи ҳасратҳоу меҳнатҳо фориғ мешавад , ва мерасад ба сарвари абадӣу роҳати сармадӣ ҳар лаҳза ӯро аз ашаъаи ҷамоли азали нурии тоза , ва ҳар дам ӯро аз мўоӣди эҳсони лами изли файзӣ беандоза ҳосил мегардад ва бошад ки бо вуҷӯди бақоӣ дар дунё , ҳаргоҳи решаи ҷамеъи алойиқи дунявӣаро аз замин дил барканд , пеш аз иртиҳол ба олами бқоء , ин ҳолот аз барои ӯ ҳосил шавад , ва дар ин ҳангоми молу аёл бар худ кул ва вабол мебинад , магар ба қадари зарурат балки аз тану бадани худ дилгир мешаваду толиби сафар охират мегардад , ва ба забон ҳол мегуяд :

Бадан ӯ муқӣми хиттаи хок ,у дил ӯ мусоҳиби суккони олами афлок , биҷузи муроди худоро наҷуеду суханӣ ки на аз барои ӯст нагӯяд ,у роҳӣ ки на ба сӯй ӯст напуед , то бирасад ба муҷовирати малаъи аъло , ва муҳаррам гардад дар маҳфили қурби мавло ва биёбад ончиро ки ҳеҷ чашмии надида ва ҳеҷ гӯшӣ нашунида ва ба ҳеҷ хотирӣ хутур накарда ва бибинад ончиро ки дар китоби илоҳии ишора ба он шуда ки « Флои тааллуми нафаси мо ахФии ?лаами ман қурраи аъин » яъне « ҳеҷ кас намедонад ончии захира шудааст аз барои эшон аз чизҳоӣӣ ки дидаҳоро равшан мекунад » .